عجب صبری خدادارد! اگرمن جای اوبودم همان یک لحظه ی اول که ظلم رادیدم ازمخلوق بی  وجدان جهان راباهمه زیبایی وزشتی به روی یک دگرویرانه میکردم.                               عجب صبری خدادارد! اگرمن جای اوبودم که درهمسایه ی صدها گرسنه چندبزمی گرم عیشونوش میدیدم نخستین نعره ی مسانه راخاموش آندم  برلب پیمانه میکردم.                                عجب صبری خدادارد! اگرمن جای اوبودم که میدیدم یکی عریانولرزان دیگری پوشیده ارصدجامه ی رنگین زمینوآسمان راواژگون مسانه میکردم.                              عجب صبری خدادارد! اگرمن جای اوبودم نه طاعت میپذیرفتم نه گوش ازبحراستغفاراین بیدادگرهاتیزکرده پاره پاره درکف زاهدنمایان سبحه راصددانه میکردم.                               عجب صبری خدادارد! اگرمن جای اوبودم برای خاطرتنهایکی مجنون صحراگردبی سامان هزاران لیلی نازآفرین راکوبه کوآواره ودیوانه میکردم.                                 عجب صبری خدادارد! اگرمن جای اوبودم به گردشمع سوزان دل عشاق سرگردان سراپای وجودبی وفامعشوق راپروانه میکردم.                                 عجب صبری خدادارد! اگرمن جای اوبودم به غرش کبریایی باهمه صبرخدایی تاکه میدیدم عزیزنابه جایی نازبریک نارواگردیده خاری میفروشدگردش این چرخ راوارونه بی صبرانه میکردم.                                  عجب صبری خدادارد! اگرمن جای اوبودم که میدیدم مشوش عارف وعامی زبرق فتنه ی این علم عالم سوزمردم کش به جزلندیشه ی عشقووفامعدوم هرفکری دراین دنیای پرافسانه میکردم.                                   عجب صبری خدادارد! چرامن جای اوباشم همان بهترکه خودجای خودبنشسته وتابه تماشای تمام زشت کاریهای این مخلوق راداردوگرنه من به جای اوچوبودم یک نفس کی عادلانه سازشی باجاهلوفرزانه میکردم؟؟                                  عجب صبری خدادارد!!!

بغض هایم را نگه می دارم…!

بعضی وقتها سبک نشوم سنگین ترم!

کلاس چندم بود ؟

هیچکس نفهمید که خدا هم تنهاییش را فریاد میکشد ... قـــــــــــــــل

هــــــوالله احــــــــــد ...!!!

خوشبختی "نگاه خداست" دعایت می کنم: که هرگز "خداوند" نگاه از تو بر ندارد

صدا میكنم " تــــــــــــو " را... این " جانی " كه میگویی جانم را میگیرد...! نزن این حرف ها را دل من جنبه ندارد موقعی كه نیستی.... دمار از روزگارم در می آورد

مــــــادر تنها کسیه که میتونی براش ناز کنی سرش داد و بیداد راه بندازی، باهاش قهر کنی...!
اما با اینکه تو مقصر بودی بازم با یه بشقاب غذا با لبخند میاد و میگه: با من قهری با غذا که قهر نیستی ... !!!

چگونه تکه تکه های سهمم از تو را کنار هم بگذارم؟ چگونه بسازمت؟ آدم هـــــــا... فـرامـوش نـــمیکــــنند ... !! ... فــــــــقط ... دیـــگر ســـــــــــــــــــــاکت میشـوند ... هـمین....!

روزگار نبودنت را برایم دیکته می کند… و نمره ی من باز صفر می شود … هنوز نبودنت را یاد نگرفته ام ….!!!!

سکـــــوت میکنم

یاد من باشد تنها هستم
دلم تنگ نیست
تنها منتظر بارانم
تا قطره هایش بهانه ایی باشند
برای نمناک بودن لحظه هایم
و اثباتی
بر بی گناهی چشمانم.....!

( زنده یاد خسرو شکیبایی )

نتیجه اخلاقی:هیچ وقت به زنها دروغ نگو

دو درویش که مراحلی از سیر و سلوک را گذرانده بودند و از جایی به جای دیگر سفر می کردند، سر راه خود دختری را دیدند در کنار رودخانه ایستاده بود و تردید داشت از آن بگذرد. وقتی آن دو نزدیک رودخانه رسیدند دخترک از آن ها تقاضای کمک کرد. یکی از آنها بی درنگ دخترک رابرداشت و از رودخانه گذراند.
دخترک رفت و آن دو به راه خود ادامه دادند و مسافتی طولانی را پیمودند تا به مقصد رسیدند. در همین هنگام درویش دوم که ساعت ها سکوت کرده بود خطاب به همراه خود گفت:
«دوست عزیز! ما نباید به جنس لطیف نزدیک شویم. تماس با جنس لطیف برخلاف عقاید و مقررات مکتب ماست. در صورتی که تو دخترک را بغل کردی و از رودخانه عبور دادی.» درویش با خونسردی و با حالتی بی تفاوت جواب داد:
« من دخترک را همان جا رها کردم ولی تو هنوز به آن چسبیده ای و رهایش نمی کنی.»

روزی ملانصرالدین خطایی مرتکب میشود و او را نزد قاضی می برند تا مجازاتش را تعیین کند .
قاضی برایش حکم مرگ صادر می کند اما مقداری رافت به خرج می دهد و به وی می گوید اگر بتوانی ظرف سه سال به خرت سواد خواندن و نوشتن بیاموزانی از مجازاتت درمی گذرم .
ملانصرالدین هم قبول می کند و ماموران حاکم رهایش می کنند .
عده ای به ملا می گویند مرد حسابی آخر تو چگونه می توانی به یک الاغ خواندن و نوشتن یاد بدهی ؟
ملانصرالدین می فرماید : انشاءالله در این سه سال یا قاضی می میرد یا خرم .
نکته :
در یک جامعهء عقب مانده همه مشکلات با مرگ حل میشوند !!

من نه عاشق بودم، و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من، من خودم بودم و یک حس غریب، که به صد عشق و هوس می ارزید، من خودم بودم و دستی که صداقت می کاشت، گر چه در حسرت گندم پوسید، من خودم بودم و هر پنجره ای، که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود، و خدا می داند، سادگی از ته دلبستگی ام پیدا بود، من نه عاشق بودم، و نه دلداده گیسوی بلند، و نه آلوده به افکار پلید، من به دنبال نگاهی بودم، که مرا از پس دیوانگی ام می فهمید، آرزویم این بود، دور اما چه قشنگ، تا روم تا در دروازه تور، تا شوم چیده به شفافی صبح، با خودم می گفتم، روشنی نزدیک است، تا دم پنجره ها راهی نیست، همه اش رویا بود، و خدا می داند، بی کسی از ته دلبستگی ام پیدا بود.....

اگه کسی بهت گفت دوستت دارم
آروم بغلش کن ، نازش کن ، سرشو بذار روی شونت و
یواش در گوشش بگو :
اونجایی که تو درس میخوندی ما مدیر مدرسه بودیم !

دارم سعی میکنم نشون بدم چیزیم نیست...

همه چی روبراهه...

من از هیچی ناراحت نیستم...

اما...

گاهی یه اتفاقایی میفته که نمیشه اینا رو گفت...

دلم واسه خودم گرفته...

خسته ام...

میدونم خیلی لوسم...

اما بخدا خسته ام...

این روزها

اگر خون هم گریه کنی


عمق همدردی دیگران با تو


یک کلمه است :


" آخـــــــی "

نذر کرده ام ... صد دور تسبیح ... اهدنا صراط المستقیم بخوانم ... شاید مرا که میبینی .. دیگر مسیرت را کج نکنی !